Vicksburg, Mississippi & Memphis, Tennessee

Van New Iberia, Louisiana gingen we door naar Greenwood, Mississippi met een paar tussenstops in Vicksburg, Greenville en Indianola. Tenminste, dat was de bedoeling. We hadden van tevoren een route uitgezocht uit ons Amerika-boek van de ANWB maar die zijn we vergeten. Beetje jammer weer. Wat we nog wel wisten was een weg dat door de bossen loopt, de Natchez Trace Parkway. Die hebben we in onze route opgenomen. Een slingerende weg langs mooie bomen met om de zoveel mijl een rustplek waar de BBQ’s al klaar stonden en met allerlei wandel- en fietsroutes. Je mocht er maar 50 mijl (=ongeveer 80km/u) en dat was maar goed ook want je kon zo mooi van de omgeving genieten en ineens kon stoppen omdat er een paar herten overstaken. Geweldig! We hadden ze allebei nog nooit in het echie gezien. We waren even bij een rustplaats gestopt en het enige wat je hoorde was geritsel van blaadjes en vogels, heel rustgevend (voor 5 min ;)). Op gegeven moment zijn we maar van de weg afgegaan want we hadden een druk rijprogramma voor de boeg. De volgende stop was Vicksburg, dat bekend staat om de burgeroorlog. Daar aangekomen was het stadje nogal uitgestorven. Winkels die dicht getimmerd waren, bijna niemand op straat en zelfs 1 pand stond letterlijk op instorten. Wel hadden ze hele mooie muurschilderingen bij de rivier dat de geschiedenis uitbeeldden van de stad. Prachtig geschilderd, daar kunnen bepaalde mensen (ik noem geen namen, ma, mo en opa) nog een puntje aan zuigen. Snel weer in de auto en op weg naar Greenville. De weg ernaar toe was één en al katoenplantages en kleine dorpjes met vooral trailerparks. Heel schattig om te zien maar na 2 uur rijden wordt het op gegeven moment wel een beetje saai. We hebben het niet eens tot Greenville downtown gered en ook Indianola hebben we maar overgeslagen. Het was allemaal niet zo boeiend. Dan maar rechtstreeks door naar Greenwood, waar eigenlijk ook geen zak te doen was maar we hadden daar een slaapplek geboekt. Konden we ff goed uitrusten zeg maar. Elk nadeel heeft z’n voordeel.

Volgende ochtend zijn we op tijd weer op weg gegaan naar Memphis, Tennessee! Eindelijk was de tijd aangebroken dat we daar heen mochten. We hadden op het weerbericht al gezien dat het daar behoorlijk afgekoeld was, graad of 18-20. Dat is wel ff wennen na 1,5 week 30 graden. We waren al bang dat we te weinig zomerkleding hadden meegenomen. Gelukkig konden we gelijk inchecken en konden we onze koffers op de kamer, op de 15de verdieping, dumpen en gelijk weer op pad. Er stopt bij het hotel een boemelbusje, net als in New Orleans. Dat was wel handig, scheelt weer lopen. Het eerste was we gingen bezichtigen was de Sun Studio. Daar hebben artiesten zoals Elvis, Johnny Cash, Jerry Lewis enz. diverse albums opgenomen. We kregen een tour van hele leuke griet die erg enthousiast de geschiedenis van de studio kon vertellen. Daarna naar Beale Street. Dit is “the place to be” in Memphis. Een klein straatje met alleen maar cafés met neonverlichting waar de blues/rock/jazzmuziek uit de boxen aan de gevels schalden en op de terrassen livemuziek werd gespeeld. Overdag is het er nogal uitgestorven. Op de weg terug naar ons hotel kwamen we langs het Peabody Hotel dat bekend staat om de Peabody Ducks. Dat zijn een paar eenden die, onder begeleiding van de Duckmaster, ’s morgens van hun penthouse met de lift naar beneden naar de fontein in de lobby lopen, daar de rest van de dag ronddobberen en ’s avonds weer terug in de lift naar hun penthouse gaan. Mensen zijn er een uur van tevoren om het goed te kunnen zien. Als je even met je ogen knippert, is het alweer voorbij maar ze maken er een hele show van.

De volgende dag zijn we, in de regen, eerst naar Rock ’n Soul Museum gegaan. Daar leer je de geschiedenis van, je raad het al, rock en soul. Hoewel het vooral over de zwarte muziek ging en vrij weinig over de rock, wat wij iets boeiender vinden, was het toch een leuk museum om doorheen te gaan. Daarna met een gratis shuttle naar Graceland. Wat een commerciële kermis, alles wat je maar kan bedenken qua souvenirs is er. Je had 9!!! giftshops en zo groot was het terrein nou ook weer niet. Overal waar je kwam kon je meezingen met de gouweouwe van Elvis. Met een shuttle en gewapend met een Ipad en koptelefoon gingen we naar de Graceland Mansion, het huis van Elvis en zijn familie. Die Ipad was wel handig want je kreeg een hoop extra informatie over wat je zag, hij liep gelijk met de route die je liep. Je schuifelde in een rij door het huis, vrij rondlopen was er niet bij. De bovenverdieping was gesloten maar verder kon je vrijwel alles zien.  Daarna kon je nog naar het automuseum waar alle auto’s van Elvis tentoongesteld stonden en naar zijn vliegtuigen (2) waar je een blik in kon werpen. Daarna weer de gratis shuttle en een liedje van Elvis op herhaling in je hoofd terug naar downtown Memphis. In de avond zijn we nog een keer over Beale Street gelopen. Kijken of het nu drukker zou zijn. En inderdaad, er was meer volk op straat en dat maakte het een stuk gezelliger! Ook de neonverlichting was nu duidelijker te zien in het donker. Het was geen Bourbon Street in New Orleans maar dit kwam zeker dichtbij. 

Memphis was anders dan we verwacht hadden. Ergens verwachtten we een beetje dezelfde sfeer als in New Orleans maar dat was niet zo. Wij vonden het zelfs een beetje triest en grauw aandoen. Ook hier waren aardig wat winkels dicht en op straat is het vrijwel stil. Tijdens een rookpauze voor ons hotel vroeg een man of we al overvallen waren… uhh nee. Of we dan wel een “sidearm” hadden oftewel een pistool. Nou uhh, nee ook niet. Toen we hem vertelden dat dat illegaal was in Nederland, begon hij keihard te lachen. Dus misschien zegt dat iets over de sfeer…? Morgen pakken we ons boeltje weer in en gaan we richting Nashville waar we 3 nachten zullen blijven. Zin an!