Los Angeles

Na Lake Havasu stappen we weer op tijd in de auto want de rit naar LA duurde maar liefst 5,5 uur, de langst rit tot nu toe. 
We zijn eerst naar Venice Beach gereden, even uitwaaien op het strand. Venice Beach is goed voor een hoop street art, skaters, spieren en enorm veel wietlucht. Het is goed te merken dat het allemaal gelegaliseerd is in Amerika. 
Eerst loop je langs de hippies die op stoeprandjes zitten te blowen, langs kunsteraars die hun kunst willen verkopen tot Muscle Beach, het andere uiterste. Het is een openlucht fitnesscentrum en de plek waar Arnold Schwarzenegger ooit heeft getraind. Wij zagen ook alleen maar gespierde dudes die heel graag gezien wilden worden.
Daarna reden we door naar Santa Monica Pier. Dat heeft wel even een andere uitstraling. Hier gaat het om gezinnen en gezelligheid. En, het is het eindstation van de Route 66. Onderweg hebben we ook eindelijk een punt gevonden waar Route 66 op de weg stond geschilderd. We moesten er even naar zoeken.
Deze pier heeft een kleine rollercoaster, een reuzenrad en nog een aantal kermisdingen. Wij vonden het wel goede inspiratie voor de pier van Scheveningen.

Daarna zijn we ons hotel gaan opzoeken. Los Angeles staat bekend om zijn enorme verkeersfiles en dat hebben we geweten ook. We wilden meer uitdaging met onze ritten, die kregen we ook. Over een reisduur van zo'n 15 miles (ruim 24 km) hebben wij ruim 1,5 uur over gedaan. Beetje druk, zeg maar.
De grootte van provincie Utrecht is 1560 km2 en die van Los Angeles 1299 km2. Dus om van de ene naar de andere kant te komen ben je wel even onderweg. Voor de volgende dag moesten we een logistiek programma maken want genoeg te zien maar niet allemaal bij elkaar in de buurt...

De volgende ochtend zijn we eerst naar het verste punt gegaan, Hollywood Sign. Helaas konden we niet heel dichtbij komen maar het punt waar we uiteindelijk zijn beland, Griffith Observatory, had je een mooi zicht op de letters van Hollywood en een mooi uitzicht over de enorme stad. Na al die stenen- en bergenuitzichten was dit weer van een andere schoonheid. Ik denk dat het 's avonds als het donker is nog veel mooier zal zijn met al die lichtjes.
Fotootje gemaakt en door naar Arts District, die meer dan genoeg street art en murals (muurschilderingen) heeft. Ook qua muziek troffen we het wel. Er was een vent die een eigen podiumpje had gemaakt van de achterkant van een pick-up met zijn drumstel erop. Zijn muziek stond zo hard dat er contant een auto-alarm afging. Wij hadden na het langslopen ook wel een piepje in ons oor. Ik verbaas me er steeds weer over dat die Amerikanen geen chronische gehoorbeschading hebben, de muziek staat overal keihard. Na wat knappe kiekjes gingen we naar ons volgende punt op de lijst, Rodeo Drive in Beverly Hills, even rijke mensen en dure winkels loeren. Er stond een vent precies op een druk kruispunt met blote bast keihard te trainen en te springen met elastieken in de hitte. Ik kon alleen maar blijven staren en respect hebben aan hoeveel schijt die kerel had aan andere mensen en gewoon zijn ding doet. 
Daarna was Jeroen éindelijk aan de beurt en gingen we naar Amoeba, de megagrote muziekwinkel die we ook in San Francisco hadden bezocht. Alleen mocht hij nu zonder restricties lekker struinen. Gelukkig was er voor mij een plek om te zitten en geduldig te wachten tot hij zijn moet-ik-nog-hebben-lijstje kon verkorten. Deze winkel zit aan de Walk of Fame maar zoals alles in Amerika groot en ver is, is deze straat ook oneindig. We hebben een paar leuke sterren gevonden.

Morgen mogen we weer verder met onze reis. We rijden dan een stukje op Highway 1, dat ons langs de kust voert. Het einde van onze reis komt nu al wel in zicht. Na het historische hotel in LA hebben we nog 2 verblijven voordat we weer in het vliegtuig richting Nederland zitten. Tot die tijd zit er nog 1 verhaal in. Lezen jullie nog 1 keer mee?

Klik hier voor foto's bij dit verhaal

Klik hier voor de video bij dit verhaal