Atlantic City

Ik ben van mening dat er tijdens het bijhouden van een blog tenminste 1 zeikblog tussen moet zitten en ik denk dat het deze is.

Nadat we door de taxi bij de autoverhuur waren afgezet waren we in onze nopjes dat de rondreis nu echt ging beginnen. Eenmaal bij de balie begon het ermee dat de auto was gereserveerd op mijn naam maar met de creditcard op naam van Jeroen. Dat kon echt niet. De reservering en creditcardhouder moesten dezelfde naam hebben, volgens de baliemedewerker. Dit terwijl Jeroen er gewoon bijstond en zich kon legitimeren. We moesten de maatschappij maar bellen om het te veranderen. Na 45 min wachten, heen en weer gebel met Duitsland, want wij wilden natuurlijk zo goedkoop mogelijk een auto huren, en een behoorlijke toeslag armer was de reservering omzet naar Jeroen en konden we de auto eindelijk meenemen. Op de parkeerplaats konden we kiezen tussen een Ford en een Toyota. De Ford had een mooie blauwe kleur dus die ging het worden. De bestuurdersstoel stond zo ver naar achteren dat ik niet bij het gaspedaal kwam. Aangezien wij niet gewend en bekend zijn met nieuwe auto's, snapten wij maar niet hoe je de stoel naar voren kon krijgen, zelfs niet met boekje erbij. Dus na een half uur gekloot te hebben, hebben we het maar opgegeven en zijn we maar naar de andere auto gegaan. Een saaie grijze Toyota Camry maar wel 1 waarbij ik gewoon normaal gas kon geven. 

Eindelijk on the road again. Maar ons "geluk" was nog niet gekeerd. Je hebt hier tolwegen, dat wisten we wel maar niet hoe het precies werkt. Wij dachten aan Frankrijk, gewoon betalen met creditcard. Maar niet dus. Je kon een pasje huren bij de auto maar dat hoefde we niet, dachten wij. Nu denken: we hadden dat nou maar wel gedaan want alles is met cash. We snapten eindelijk waarom wij voor de vorige reis zoveel kwartjes hadden gekregen. Het is een lange rij met tolhuisjes en het is superhandig om van te voren te weten welke kant je daarna op moet.  Wat wij natuurlijk niet wisten dus wij pakken het tolhuisje meest rechts en na het tolhuisje, waarna iedereen op zijn gas trapt, de afrit uiterst links moesten hebben. Dat ging dus niet... Enfin, bij elk tolhuisje ging het iets makkelijker en over 2 dagen weten we niet meer beter.

Onderweg zijn we even gestopt in Asbury Park. Jeroen wilde hier heel graag heen omdat carriére van menig artiest hier is begonnen, in de Stone Pony, waaronder van Bruce Springsteen en Bon Jovi. Het is een klein en gemoedelijk kustplaatsje met een boardwalk (houten boulevard) langs het strand. Aan het eind heb je Paramount Theatre, een prachtig theater met wat winkeltjes. Aan de zijkant staat in lichtjes: Greetings from Asbury Park, gelijknamig aan het eerste album van Bruce Springsteen. Hier hebben we heerlijk op het terras in de zon geluncht, even bijkomen van alle stress van hiervoor. En door naar Atlantic City.

Hier zijn we dan, in het Hard Rock Hotel & Casino. In 1 woord: WOW! Het is een megagroot hotel waar je makkelijk kan verdwalen. We zitten in de South Tower op de 21ste verdieping met zijzicht op de zee. We zijn hier vooral voor Jeroen naartoe gegaan, om een gokje te wagen. Het hotel is geweldig. De casinovloer is behoorlijk groot dus Jeroen kan zijn hart ophalen hier (wat ook precies een uur heeft geduurd, toen was het geld alweer op). Verder heb je 7 restaurants (zover wij weten), allerlei snacktenten, winkels en de dingen die je ook in een gewoon Hard Rock Café kan vinden en kopen. De neon- en knipperlichten en de muziek komen je tegemoet. Als je naar buiten gaat hebt je een boardwalk langs al die hotels. 

Al met al vonden wij Atlantic City prima voor 1 nacht, leuk om een keer gezien te hebben. Op naar Philly!